Al een aantal jaar vroeg Aad Horst mij om mee te gaan naar de Internationale Conventie in Amerika. Maar eigenlijk kwam het steeds niet zo goed uit door drukte in mijn bedrijf of gezin. En eerlijk gezegd had ik ook niet het idee dat het iets voor mij zou zijn, in mijn beleving zou de internationale Conventie erg formeel en saai zijn. Uiteindelijk besloot ik afgelopen zomer toch maar een keer te gaan, ik dacht: ‘je kunt iets pas eerlijk beoordelen als je het zelf hebt ervaren”. Het bleek totaal anders te zijn dan ik verwacht had.
ik had een formele en zakelijke atmosfeer verwacht maar dit bleek helemaal niet het geval te zijn. Zo werd de hele week de aanbidding geleid door de bekende zanger Don Moen en hadden we een fantastische tijd in lofprijzing. Ook het Bijbels onderwijs over “Voor elk goed werk gereed gemaakt” van Ds. David Cook was diepgaand maar toch ook duidelijk en praktisch. Daarnaast heb ik ontzettend genoten van de onderlinge “fellowship” die je ervaart door bijvoorbeeld het eten met elkaar. Het heeft mij ook een totaal andere kijk gegeven op de hele Gideon organisatie en bediening. Ruim 6 jaar ben ik al Gideon maar eigenlijk ben ik pas deze zomer in New-Orleans gaan zien wat we doen en wie we zijn. Maar ook de grootheid van de organisatie wordt je duidelijk als je daar staat met circa 2.500 Gideons uit 92 landen.Tijdens de Internationale conferentie was er één specifieke gebeurtenis die ik specifiek wil noemen.
Het was na een lange dag na afloop van de avond samenkomst dat Aad mij vroeg om nog samen naar de bidstond te gaan. Ik was eigenlijk moe maar omdat er toch niet direct plaats was voor 3.000 mensen in de bus, die allemaal terug gingen naar hun hotel ben ik toch maar gegaan. In deze gebedsbijeenkomst ontmoeten we 2 mensen van de Nederlandse Antillen. Deze mensen moest Aad ook nog spreken waardoor het nog wat later werd. Op een gegeven moment dachten wij dat alle bussen inmiddels wel weg zouden zijn en we besloten om met z’n vieren naar het hotel te gaan lopen. het conferentiegebouw waar we waren was echt heel groot, en er was een gang boven en beneden. Teruglopen naar het hotel kosten je zo’n 20 minuten waarbij je het merendeel van de tijd door het conferentiegebouw liep. Dus we begonnen met z’n vieren te lopen over de bovenverdieping en op gegeven moment stelde iemand voor om beneden te gaan lopen omdat het daar waarschijnlijk cooler was. Het was tussen de 30 en 35 graden die week in New-Orleans dus een beetje afkoeling was welkom. We waren nog maar net beneden of iemand van de beveiliging kwam op ons af. Hij vroeg ons of we voorgangers of predikers waren, we zeiden dat we dat niet waren maar vroegen hem waarom die dat vroeg. Hij vertelde dat hij die dag ergens heen moest(waar weer ik niet meer), dat was normaal altijd open maar nu kwam hij daar en was het dicht. Dat was heel vreemd maar uiteindelijk ging ik maar weer naar huis. Op de terug naar huis zie ik dat ze proberen een kind te kidnappen en ik weet dat te voorkomen. Hij vroeg ons, was dit het werk van God?
En zo kwamen wij met hem in gesprek over God en de Bijbel en zijn liefde voor ons en hoe Hij ons wil en kan gebruiken. Uiteindelijk stelde we hem de vraag of Hij “zijn hart aan de Here Jezus Christus wilde geven” waarop hij met ja antwoorden. Daar in de gang van het conferentiegebouw baden we met hem en kreeg deze man “een nieuw leven”. Een zeer bijzondere ervaring, ook om te beseffen dat God door zoveel “toevalligheden” ons had geleid naar deze man.
Het grappige was ook nog dat vlak nadat we met hem gebeden hadden er iemand naar ons toe kwam lopen, hij zei: Er staat nog een laatste bus klaar voor naar het hotel. En we konden uiteindelijk zo in stappen.
